Lieve lezer,

Gaat ie lekker? Hier wel!

Er is al behoorlijk wat tijd verstreken sinds ons laatste bericht, dus ga er maar eventjes lekker voor zitten en laat het allemaal maar over je heenkomen....maar dan wel lekker beknopt.

Vanuit Valdivia zijn we zuidwaarts gereisd naar Puerto Varas, een dorpje aan een meer, vergelijkbaar met Wanaka, Queenstown en Pucon. Daar hebben we de watervallen (filmpje) van Petrohue bezocht en zijn we met een taxi vol met mensen,7 man in een normale auto, een vulkaan op gereden. Onder die mensen bevonden zich JeJoCasper en Renate, Sanne, en Chris. De eerste twee Nederlands, de laatste Australisch. Hartstikke gezellig en knus dus ´savonds nog even wat gedronken in de Barometer, je kent dat wel. Plempen!

Na Puerto Varas behoorlijk naar beneden gereisd en Castro op het eiland Chiloé aangedaan. Mocht je je ondertussen trouwens afvragen waar alles is, ook de kaart wordt ingevuld. In een pittoresk vissersplaatsje moet je natuurlijk vis eten, en dat hebben we ook gedaan. Jelle en Casper een flinke pan mosselen en Joost iets wat eigenlijk gewoon fish& chips was. Maar dan zonder krant. En op een bord.En met mes en vork. Salade erbij, lekker hoor! Mooi kerkje ook daar, er was alleen geen dienst toen wij er waren, echt zonde dus.

In Castro na behoorlijk wat gedoe de boot kunnen boeken naar Puerto Chacabuco.Dat klinkt natuurlijk knettertje exotisch, maar dat was het allerminst. Hetbetrof namelijk een zesendertig uur durendetocht door fjorden en langs allerlei dorpjes waarvan je je afvraagt waarom er uberhaupt mensen willen wonen. Enfin, uitgerust en wel (lees: brak en gesloopt), kwamen we aan in Chacabuco en pakten we meteen de bus naar Coyhaique. Een slaperig dorpje in een prachtige bergachtige setting.

Daar hebben we uiteindelijk vrij weinig avonturen beleefd, omdat we druk waren met het regelen van vervoer richting Argentinie. Dit lukte in de vorm van een bus-boot-bustocht envia Chile Chico, Los Antiguos, enPerito Moreno kwamen we in El Chalten terecht. In het donker, dat dan weer wel. Dat maakte de zonsopgang erg bijzonder want ook El Chalten is prachtig gelegen, midden in de woestijn. Maar dan weer wel met bergen en bomen in de buurt. Zegmaar daar tussenin.

In El Chalten hebben we twee heerlijke dagen vertoefd. De dagen vulden we met wandelen. Dag 1 zijn we alledrie richting een gletsjer gewandeld maar moesten we op 2/3 opgeven vanwege het verslechterde weer. Dag 2 zijn Jelle en Joost nogmaals die kant op gegaan, en met succes! Het was een schitterende wandeling en de herfstkleuren kwamen prima uit de verf in de zon.Casper wandelde ondertussen naar een meer waarvandaan hij een prachtig uitzicht had over Mt Fitz Roy. En ook daar, dames en heren, zijn foto´s van!

Op dag 3 hebben we de bus gepakt naar El Calafate, waar we direct een auto huurden om de volgende dag in alle vroegte naar de Perito Moreno Gletsjer te gaan. Als je met een tourbus gaat, moet je namelijk ook nog parkentree betalen. Omdat wij niet van betalen houden hebben wij dus de zon op zien komen over een van de grootste gletsjers ter wereld, niet bepaald een straf, al typen we het zelf. ´sAvonds liepen we Renate en Sanne (uit Puerto Varas) weer tegen het lijf, dus die hebben we direct maar even ingemaakt met een potje pool en hebben we samen nog wat geld verkwist in het casino. Wees niet bang, pap en mam, het was maar een Robertje. (10 euro....snapje? Robert Tieneuro? Robert Dinero kan ook, maar dat is verwarrend, dus beschouw dit maar als nooit getypt)

De volgende dag alweer in alle vroegte naar Puerto Natales gebusd, wat betekende dat we Chili weer binnengingen (Whoei! Stempels!). Daar hebben we even een dag of twee rustig aan gedaan, omdat Joost en Casper eventjes een griepje van een dag hadden. Niks ernstigs en we hebben dan ook nog geen Mexicaan gesproken. Jelle natuurlijk topfit, de zak.
Uiteindelijk komt iedereen in Puerto Natales om dé attractie van Chili te zien, Parque Nacional de Torres del Paine. Wij ook.

We besloten om 3 dagen te wandelen, maar dan wel gewoon stevig. En lekker ´luxe´ in hutten slapen, omdat het buiten toch net een tikkeltje te koud was. Dat vonden wij althans. Ook deze redelijk pittige dagen hebben behoorlijk wat fotografisch materiaal opgeleverd dat 'as-we-type' wordt geupload. Geniet er maar van! Dan genieten wij ondertussen van een koud Erikje. (Brahma....snapje? Erik Brahma?)

En dan nu, lieve lezer, aan het eind van dit verhaal zal je denken: ¨Potverdrie wat hebben die jongens het relaxed!¨ Dat klopt ook wel, maar je moet weten: Reizen is wachten. Zo was de laatste rit ook iets uitgelopen. We zouden de bus van Puerto Natales naar Ushuaia nemen, met een overstap in Punta Arenas en Rio Grande. Niks aan het handje. Zóu je denken....

Het is alleen zo dat Ushuaia in Vuurland ligt en dat is een eiland. Dus je moet, je raad het al, met een boot. Nu wil het weer nogal onvoorspelbaar zijn. Hetgeen resulteerde in een 8 uur lang stilstaan van een benauwde, vochtige bus aan de oever van een kanaal. Dit omdat de golven te hoog waren en het te hard waaide. De veerpont voer dus niet. Heerlijk. Maar goed dat we voldoende eten en drinkenbij ons hadden. Niet dus.De cerealbars komen haast letterlijk onze neus uit.

UIteindelijk na 24 uur reizen toch in Ushuaia aangekomen, het meest zuidelijke plaatsje in Argentinie (Stempels!). Niet in Zuid-Amerika, dat is Port Williams, Chili. Maar toch leuk.
Op dit moment sneeuwt het dus is het behoorlijk fris, terwijl jullie natuurlijk, zoals het hoort, de bevrijdingsdag aan het vieren zijn. We denken aan jullie! En nu lusten we wel een Johnny. (van de Burgerking....snapje? Johnny van de Burgerking?)

Groet/Kus/Knuffel,

JeJoCasper

PS: Wil degene die Joost steedsmidden in de nacht opbelt óf rekening houden met het tijdsverschil, óf mailen? Alvast bedankt namens het management.

PS2: STEMPELS!